من پذیرفتم که عشق افسانه است          این دل درد آشنا دیوانه است

           میروم شاید فراموشت کنم               با فراموشی هم آغوشت کنم

    میروم از رفتن من شاد باش                 از عذاب دیدنم آزاد باش

         گرچه تو تنهاتر از ما میروی                آرزو دارم ولی عاشق شوی

         آرزو دارم بفهمی درد را                تلخی برخورد های سرد را